همه جا بحث ساسی‌مانکن‌ه. از وزیر و وکیل گرفته تا اینفلوئنسرها و سلبریتی‌ها و کاربران عادی فضای مجازی. نمی‌دونم به قول نژاد که از نظرش «مگه مشکل ما موی مردمه؟!»، آیا مشکل الان مملکت‌مون آهنگ پخش شده توی مدرسه‌هاس؟ بی‌خیال بابا.
تکلیف ساسی که مشخصه، تکلیف نهادی فرهنگی با تولیدات فاخرشون هم مشخصه؛ اینکه چی میشه بچه‌های دهه نودی (بله. خوشبختانه یا متاسفانه اغلب این بچه‌ها کلاس اول و دوم هستن و متولدین دهه ترسناک نود محسوب میشن) این آهنگ‌ها رو برای حفظ کردن انتخاب میکنن، نکته خیلی مهمی‌ه که اغلب نادیده گرفته میشه.
وقتی ما فکر می‌کنیم چون سال هفتادوفلان، توی قانون نوشتیم که داشتن ماهواره توی خونه جرم‌ه، پس هیچکس ماهواره نداره؛ وقتی ما فکر می‌کنیم که حکم دادیم و تلگرام و هزار و یک سایتِ دیگه فیلتر شه، پس هیچکس محتوای غیرمجاز به دستش نمی‌رسه. میشه این وضعی که الان داریم.
مردم ما خیلی وقته که موسیقی‌شون موسیقی مجازِ دارای تاییدیه وزارت ارشاد یا صداوسیما نیست. مردم ما خیلی وقته که خوراک فرهنگی‌شون رو از جایی غیر از مجاری قانونی دریافت میکنن. کاش حالا که فیلم رقص دختربچه‌های دبستانی‌مون رو دیدیم، دیگه انکارش نکنیم. یه ذره به خودمون بیایم. که بپذیریم این مردم رو.
پی‌نوشت: امثال ساسی و تتلو، جامعه هدف مشخصی دارن، اتفاق بامزه اینجاست که با این حجم از پرداختِ رسانه‌های عمومی و دولتی بهشون، مجموعه‌ی کسانی که با اینها آشنا میشن، چند برابر میشه. و اتفاق بامزه‌تر اینجاست که مسئولان ما از رو نمیرن، باز همون اشتباه همیشگی رو تکرار میکنن.
درباره این سایت