امروز توی خانه اندیشمندان علوم انسانی، به همت بچه‌های این مجموعه، فیلم #خانه_پدری ساخته جنجالی کیانوش عیاری رو دیدم.
باید بگم از نظر فیلمنامه و روایت، همونطور که حسین خان معززینیا گفتن، میشه فیلم رو بهترین فیلم تاریخ سینمای ایران دونست. هرچند در نقطه‌ی مقابلِ طراحی صحنه فوق‌العاده‌ی کار، بازی‌ها چنگی به دل نمی‌زدن و گاه، حرص مخاطب رو هم درمیارن.
اما یه مسئله موقع دیدن فیلم توی ذهنم می‌چرخید و همش دنبال جوابش بودم. اینکه جدا از خشونتِ عریانِ نشون داده شده توی فیلم (که ان‌شاالله با اجرای قانون محدودیت سنی در سینما حل شدنی ست)، چرا با نمایش این فیلم اینقدر مشکل وجود داره؟
خانه پدری سال 89 ساخته شده، بعد از سه سال پرحاشیه، سال 92 در جشنواره فیلم فجر به نمایش دراومده، بعد از دو روز اکران محدود در سال 93 به صندوقچه فیلم‌های توقیفی راه پیدا کرده و تا امروز جز چند نمایش دانشگاهی، از چشم مخاطبان دور مونده.
به نظرم مشکل اصلی مخالفان اکران این فیلم، با دیدن خودشون روی پرده سینماست. دیدین که آدم‌ها اغلب از شنیدن صدای خودشون حرص‌شون می‌گیره یا دیدن عکس‌های خودشون رو دوست ندارن؟ اینجا هم رفقای ما در نهادهای زورگوی بالادستی، از اینکه خودشون رو اینقدر باجزییات روی پرده سینما ببینن، خوششون نمیاد. انگار که یه نقطه ضعفی که فکر می‌کنی خیلی‌ها ازش خبر ندارن، رو بشه و با اون بخوان مسخره‌ت کنن. اینجا هم نقطه ضعفِ این دوستان در مورد اهمیت و نقش زن‌ها توی زندگی‌شون، با فیلمِ کیانوش عیاری رو شده و از این موضوع ناراحتن.
امیدوارم این فیلم حتی اگر اکران نشد، به شکلی به دست مردم برسه و به طور عموم دیده بشه. که شاید، شاید، شاید بعضی‌ها فهمیدن که تفکرشون نسبت به نیمی از جامعه، اشتباه و مسخره و کاریکاتورگونه‌ست.
درباره این سایت